Υπάρχει προορισμός στο ταξίδι της ψυχής;

γράφει ο Γιώργος Ιωαννίδης

Σταθείτε για μια στιγμή και παρατηρείστε πως τα αστέρια που φαινομενικά είναι ακλόνητα στο ουράνιο στερέωμα πως και αυτά ταξιδεύουν, πως γύρω σας όλοι οι άνθρωποι βαδίζουν ασταμάτητα στους δρόμους ενώ ακόμη και οι χυμοί στις φλέβες σας κινούνται και αυτοί στα δικά τους μονοπάτια. Όλα στη φύση βρίσκονται σε μια διαρκή κίνηση, όλα έρχονται από κάπου. Φτάνουν όμως και κάπου; Άραγε, η ίδια η ζωή έχει κάποιο προορισμό;

Αναλογιστείτε λίγο το ποτάμι που ο προορισμός στο δικό του ταξίδι είναι να καταλήξει στις όχθες της θάλασσας. Γνωρίζει μήπως το ποτάμι τον προορισμό του; Αν ναι, γιατί συνεχίζει αφού όταν φτάσει στη θάλασσα θα σβήσει την μοναδικότητα του μέσα στα υπόλοιπα ποτάμια που σχηματίζουν την μεγάλη υγρή κοιλάδα. Αν όχι, τότε γιατί κυλά με τέτοια ορμή;

Συγνώμη - Συγχώρεση - Εκδίκηση - Ενοχές

Η συγχώρεση δεν έχει κανένα νόημα όταν δίνεται δίχως να ζητείται, γιατί τότε είναι ελιτιστική. Επίσης μάταιη, όταν ζητείται πολύ αργά, γιατί είναι εντελώς "δωρεάν" και άχρηστη.

Μάταιη κι όταν ζητείται επειδή ο φταίχτης "πιάστηκε στα πράσα" και δεν μπορεί να γλιτώσει αλλιώς. Στην τελευταία περίπτωση δεν είναι ειλικρινής, γιατί δεν αντιλαμβάνεται το σφάλμα του, παρά μόνο ότι ο θιγμένος αντιλήφθηκε πως θίχτηκε. Είναι μάταιη η πίστη ότι μια τέτοια συγγνώμη έχει ευεργετικές συνέπειες.

Η αίτηση συγγνώμης από μόνη της δεν αρκεί, ακόμη κι αν είναι ειλικρινής. Κάποτε χρειάζεται και η αντίστοιχη πράξη εξιλέωσης – και κάποτε η αντίστοιχη πράξη είναι η εξαφάνιση του φταίχτη, όταν δεν υπάρχει δυνατότητα εξιλέωσης. Αυτό το τελευταίο είναι το μόνο που μπορεί να γίνει (το οποίο ασφαλώς δεν συνιστά άτυπη συγχώρεση εκ μέρους του θιγμένου), ειδικά όταν ο φταίχτης ζητά μηχανικά συγγνώμη δίχως να (είναι πραγματικά πρόθυμος να) αντιληφθεί την ανοησία των θεωρητικών προϋποθέσεών του, οι οποίες οδήγησαν στην διάπραξη του σφάλματος. Καμώνεται πως έχει αγνή τη συνείδηση ή την πρόθεση και πως ό,τι έγινε ήταν ατύχημα, ακριβώς επειδή (εξακολουθεί να) πιστεύει στην ανωτερότητα της "θεωρίας" του (ή του τρόπου σκέψης του). Επίσης μπορεί να ισχυρίζεται ότι ο θιγμένος ο οποίος έχει αντιληφθεί τι γίνεται και πλέον εξεγείρεται είναι απλώς ένας αξιολύπητος αδύναμος επειδή εξεγείρεται (δηλαδή ο φταίχτης θεωρεί ότι ο θιγμένος είναι ανόητος ή κατώτερος, όταν εξεγείρεται-αντιδρά, ενώ κανονικά θα έπρεπε να αποδέχεται ατάραχα και "ανώτερα" την καταπάτηση των δικαιωμάτων του), ότι ο ίδιος, ως μεγαλόψυχος, κατανοεί ή συγχωρεί πρόθυμα τέτοιου είδους υστερικές αντιδράσεις ανθρώπων που είναι (κατά την άποψη του φταίχτη) κομπλεξικοί και αμύνονται δίχως να τους επιτίθεται κανείς ή ανθρώπων με (κατά την άποψη τού φταίχτη) αναίτιες ή ανύπαρκτες φοβίες. Τέτοιες ψυχολογίστικες τακτικές είναι απαραίτητες για την ψυχική αλλά και την κοινωνική επιβίωση του φταίχτη. (17/8/2007)

Ο μεγαλύτερος φόβος στον κόσμο

Ο μεγαλύτερος φόβος στον κόσμο είναι για τη γνώμη των άλλων. Και τη στιγμή που παύεις να φοβάσαι το πλήθος, δεν είσαι πια πρόβατο, γίνεσαι λιοντάρι, μέσα στην καρδιά σου εμφανίζεται ένας μεγάλος βρυχηθμός — ο βρυχηθμός της ελευθερίας.

Ο Βούδας το έχει ονομάσει αυτό "βρυχηθμό τού λιονταριού". Όταν ένας άνθρωπος φτάνει σε μια κατάσταση απόλυτης σιωπής, βρυχάται σαν λιοντάρι. Για πρώτη φορά, γνωρίζει τι είναι ελευθερία, επειδή τώρα δεν υπάρχει κανένας φόβος για τη γνώμη των άλλων. Το τι λένε οι άνθρωποι, δεν μετράει καθόλου. Είτε σε λένε άγιο είτε σε λένε αμαρτωλό, δεν έχει καμία σημασία. Ο μοναδικός κριτής σου είναι ο Θεός. Και ο Θεός δεν είναι κάποιος άνθρωπος. Θεός σημαίνει ολόκληρο το σύμπαν.

- Osho

---

Laeta

Οι υγιείς βάσεις της μυητικής πορείας

Εφαρμόζοντας την παγκόσμια κλείδα του δέντρου της ζωής, μπορούμε να διακρίνουμε και να θέσουμε τις βάσεις για μια υγιή μυητική πορεία, χωρίς ακρότητες και περιττούς κινδύνους. Θα εργαστούμε αρχικά με τα σεφιρώθ της μεσαίας στήλης αποδίδοντας σε αυτά συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, διότι το δέντρο της ζωής έχει την απαραίτητη "ελαστικότητα" και προσαρμόζεται στα πάντα, αποκαλύπτοντας έτσι τις βαθύτερες νομοτέλειες που διέπουν τους διάφορους τομείς της ζωής μας.

1. Μαλκούτ – η εξωτερική μας ζωή
2. Γιεσόντ – ένστικτα και υποσυνείδητο
3. Τιφερέτ – συνειδητό, προσωπικότητα
--------------------------------------------------- Άβυσσος – το πέπλο του μυστηρίου.
4. Κέτερ – ανώτερο εγώ, πραγματική ηθική συνείδηση

Μια υγιής αντίληψη της μύησης περιλαμβάνει την απαραίτητη ισορροπία σε αυτούς τους τομείς της ζωής και του εαυτού μας. Και τα τέσσερα "κέντρα" δραστηριότητας, πρέπει να γίνουν σεβαστά και να φροντιστούν με την μεγαλύτερη επιμέλεια. Η συντονισμένη αυτή φροντίδα αποτελεί το χαρακτηριστικό της υγιούς πνευματικότητας.

Απελευθέρωση από το Χρόνο

Το ζεν είναι μια απελευθέρωση από το χρόνο. Γιατί αν ανοίξουμε τα μάτια μας και δούμε καθαρά, γίνεται προφανές ότι δεν υπάρχει κανένας άλλος χρόνος παρά αυτή η στιγμή και ότι το παρελθόν και το μέλλον είναι αφαιρέσεις, χωρίς οποιαδήποτε συγκεκριμένη πραγματικότητα.

Alan Wilson Watts

Όταν μιλάμε για την εξάλειψη του χρόνου, δεν αναφερόμαστε, φυσικά, στον ωρολογιακό χρόνο, που χρησιμεύει για πρακτικούς σκοπούς, όπως το κλείσιμο ενός ραντεβού ή ο προγραμματισμός ενός ταξιδιού. Θα ήταν σχεδόν αδύνατον να λειτουργήσουμε σε τούτο τον κόσμο χωρίς ωρολογιακό χρόνο. Αυτό για το οποίο μιλάμε είναι η εξάλειψη του ψυχολογικού χρόνου, που είναι η αδιάκοπη ενασχόληση του νου με το παρελθόν και το μέλλον και η απροθυμία του να είναι ένα με τη ζωή ζώντας σε ευθυγράμμιση με το αναπόφευκτο έτσι είναι της παρούσας στιγμής.
Όποτε ένα καθ'έξιν όχι στη ζωή μετατρέπεται σε ναι, όποτε επιτρέπεις σε τούτη τη στιγμή να είναι όπως είναι, διαλύεις το χρόνο καθώς και το Εγώ. Για να επιβιώσει το Εγώ, πρέπει να κάνει το χρόνο – παρελθόντα και μέλλοντα – πιο σημαντικό από την παρούσα στιγμή.

Eckhart Tolle

H φιλοσοφία ως θεραπεία: Η άποψη του Λου Μαρίνοφ

O Λου Μαρίνοφ γράφει στο βιβλίο του "Πλάτωνας, όχι Πρόζακ!":

Δε θα ήταν μεγάλο προνόμιο να μπορούσαμε να μιλάμε για τους φόβους μας, τα άγχη μας ή για κάθε είδους στενοχώρια μας με τα μεγαλύτερα πνεύματα της ιστορίας; Ασφαλώς θα αισθανόμασταν μεγάλη πνευματική ανακούφιση, αν κουβεντιάζαμε για τον θάνατο με τον Πλάτωνα ή με τον Καρτέσιο. Θα ανακαλύπταμε άγνωστες πτυχές του εαυτού μας αν ανοιγόμασταν στον Καντ, στον Αριστοτέλη ή στον Μοντεσκιέ.

Αυτό ακριβώς προτείνουν οι φιλοσοφικοί σύμβουλοι. Υποστηρίζουν πως η ψυχολογία και τα φάρμακα συχνά δεν αρκούν για να θεραπεύσει κανείς τις "νευρώσεις" του. Τα φάρμακα δεν μπορούν να κάνουν κάποιον να πάψει να φοβάται τον θάνατο, ενώ σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να προκαλέσουν και αντίθετα αποτελέσματα.

Η συνήθεια νεκρώνει την ευαισθησία

Συνηθίζει δυστυχώς κανείς τα πάντα. Τόσο την κατάθλιψη όσο και την ευτυχία. Ακόμα και την ανοησία, την αναλγησία, τη φτώχεια και την πείνα, την φιλαργυρία, την υποκρισία, τον φαρισαϊσμό. Συνηθίζει τους γιατρούς που παίρνουν φουσκωμένα φακελάκια για να χειρουργήσουν τον ετοιμοθάνατο και τους πρώην υπουργούς που κυκλοφορούν με πλαστές πινακίδες. Συνηθίζει να βλέπει την καταστροφή της κοινωνίας και να μένει μουγγός και άπρακτος. Συνηθίζει να βλέπει τους νεκρούς να πολλαπλασιάζονται γύρω του. Άλλοι αυτόχειρες, άλλοι από κρύο ή από πείνα ή από... απόγνωση. Και δεν επαναστατεί. Θεέ μου...

Συνηθίζεις την αυτοκαταστροφή σου. Και γίνεσαι ένα με τον όχλο. Όταν δεν μπορείς να συνηθίσεις είσαι πιο ταραγμένος, πιο δυστυχισμένος, δε σε χωράει αυτός ο τόπος, θέλεις να φύγεις, να εξαφανιστείς. Είναι καλύτερα λοιπόν να γίνεις αναίσθητος∙ να πεις: "δε βαριέσαι, εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;", είναι καλύτερα να αποστασιοποιηθείς ή να ψευτογκρινιάζεις ασταμάτητα παρά να ζητάς περισσότερες φασαρίες και προβλήματα. Είναι καλύτερα να θάψεις την ευαισθησία σου, να πεθαίνεις σιγά-σιγά, μέρα την μέρα, ώρα την ώρα... Είναι πιο εύκολο έτσι γιατί συνηθίζεις και τον ίδιο το θάνατό σου.

Οντολογία και Ψυχολογία του Εγώ

γράφει ο Κωνσταντίνος Προκοπίου

Το ΟΛΟΝ εξ' ορισμού περιλαμβάνει τα πάντα σε μια Ενότητα, σαν πεδίο αντίληψης, σε μια αντίληψη που δεν κάνει διαχωρισμούς, που είναι πέρα από την δυαδικότητα, σε ένα βίωμα που περιλαμβάνει και ύπαρξη και περιβάλλον, σε μια εμπειρία ενότητας με τον κόσμο... Αυτό που για κάποιους ανθρώπους αποτελεί άμεση επαφή με την πραγματικότητα, παραμένει μεταφυσικό αίτημα για τον άνθρωπο, ή αποτελεί (η πιο πάνω διαβεβαίωση) απλά μια νοητική σύλληψη (τη βάση μιας θεωρίας, ίσως).

Όμως στο επίπεδο που λειτουργούν οι άνθρωποι – με τον τρόπο που διαχειρίζονται την σκέψη τους – αντιλαμβάνονται μέσα από την δυαδική αντίληψη.

Ο Εαυτός και το άλλο.
Το Ον και η δραστηριότητα.
Ο Νους και η εμπειρία.
Ο Γνώστης κι η γνώση.
Ο Σκεπτόμενος κι η σκέψη, το υποκείμενο και το αντικείμενο.
Το Εγώ και ο κόσμος;

Η επιτυχία δεν έρχεται όταν "ακολουθείς την καρδιά σου"

γράφει η xristiana sophia

Όταν φτιάχνουμε μια θεωρία ή πεποίθηση, χρειάζεται να την αντιλαμβανόμαστε και από την "ανάποδη" για να μην περιορίζουμε τον εαυτό μας ζώντας ψευδαισθήσεις.

Είναι έντονη η προτροπή, "ακολούθησε την καρδιά σου ή τα όνειρά σου για να πετύχεις". Όμως, είναι πραγματικά αληθινό αυτό; Πού βρίσκεται η αλήθεια; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά γίνεται, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι μάλλον μοιάζει περισσότερο με "όνειρο θερινής νυχτός", παρά με την πραγματικότητα.

Όλοι θα έχουμε παραδείγματα γύρω μας – αν όχι από τον εαυτό μας, ανθρώπων που ακολουθούν την καρδιά τους, που ακολουθούν τα όνειρά τους, κι όμως βρίσκονται σε αφάνεια, στη φτώχεια, στο πουθενά. Η ιστορία του ανθρωπίνου γένους δε, διαθέτει άπειρα παραδείγματα του παρελθόντος. Άνθρωποι αφοσιωμένοι, απόλυτα εστιασμένοι, εντελώς δοσμένοι στο σκοπό τους, κι όμως έφυγαν από αυτόν τον κόσμο φτωχοί, ανώνυμοι και "μικροί"... ίσως, για να γίνουν "μεγάλοι" μετά θάνατον. Αυτό είναι το ζητούμενο; Δεν υπάρχει η λεγόμενη επιτυχία σε αυτό το επίπεδο και διάρκεια γήινης ζωής;

Ο Έρμαν Έσσε παραδίδει 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας

Ο Έρμαν Έσσε δεν ήταν μόνο ένας σημαντικός συγγραφέας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του τα αφιέρωσε στην κηπουρική, στις ακουαρέλες που αγαπούσε να ζωγραφίζει και στα χιλιάδες γράμματα αναγνωστών του στα οποία απαντούσε. Πενήντα ένα χρόνια μετά το θάνατό του δίνει ακόμα απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν στη μοναξιά και τις δυσκολίες της συνύπαρξης, στις καθημερινές μας μάχες, στο πώς καθένας λανθασμένα οχυρώνεται στον εαυτό και τον εγωισμό του, στα λάθη, τις παραλείψεις, την έλλειψη περισυλλογής, την αυτοεκτίμηση.

Χάρη στο βιβλίο "66 Μαθήματα καθημερινής σοφίας" του Άλαν Πέρσυ, που κυκλοφόρησε μόλις από τις εκδόσεις Πατάκη (σε μετάφραση Αγαθής Δημητρούκα), ο Γερμανός συγγραφέας του "Λύκου της στέπας" παραδίδει ακόμα μαθήματα ζωής.

Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι ένας δρόμος προς τον εαυτό του, το πρόπλασμα ενός δρόμου, το προσχέδιο ενός μονοπατιού. Κανένας άνθρωπος δεν έφτασε να είναι εντελώς ο εαυτός του, ωστόσο, οι πάντες φιλοδοξούν να το κατορθώσουν, άλλοι στα τυφλά, άλλοι µε περισσότερο φως, ο καθένας όπως μπορεί,

Οι Γιόγκι του Θιβέτ

Θιβέτ, η γη του χιονιά, βρίσκεται αγκαλιά σε ένα μυθικό σύννεφο. Ήταν ένα μέρος άγνωστο για τον κόσμο πέρα ​​από τα τείχη του βουνού, για σχεδόν μια χιλιετία. Εξωτικές ιστορίες αφθονούν σχετικά με αυτούς τους απόκοσμους ανθρώπους στο τεράστιο οροπέδιο που αγκαλιάζεται από τα βουνά. Αλλά δεν ήταν μια χώρα που έπρεπε να γνωστοποιηθεί απότομα στους ξένους. Δυσπρόσιτο και απομακρυσμένο, το Θιβέτ παραμένει ένα αποκύημα φαντασίας για τη δυτική κοινωνία.

Όταν οι πρώτες αποστολές των δυτικών εισήλθαν στην απαγορευμένη γη στα τέλη του 19^ου αιώνα, έφεραν πίσω τις πρώτες εικόνες που ο έξω κόσμος είχε δει ποτέ. Ήταν εικόνες που προκάλεσαν φανταστικές ιστορίες, αλλά ακόμη περισσότερο, φάνηκε σαν οι δυτικοί να ήθελαν να πιστέψουν στην μυθική Shangri-La, μια εύκρατη Ασιατική γη προστατευμένη από το εξωτερικό, που διέπεται από τη φιλοσοφία της συμπόνιας και της μη-βίας, ελεύθερη από τις κακουχίες ή διαμάχες.

Το αυτονόητο του "Δεν έχω να πληρώσω"

Η γη μπορεί να γυρίζει, αλλά εγώ είμαι σταθερά καρφωμένη σ' ένα σημείο. Εδώ στο κλουβί με τις τρελές. Στη χώρα που το αυτονόητο θεωρείται πλέον ανατρεπτικός τρόπος σκέψης. Το αυτονόητο είναι πως ένας άνθρωπος που μόλις τρία χρόνια πριν δήλωνε ένα συγκεκριμένο εισόδημα, είχε μια συγκεκριμένη οικονομική επιφάνεια (αυτή που αναλογεί σ' ένα μισθοσυντήρητο της κακιάς ώρας) κι έπαιρνε επιστροφή από την εφορία διακόσια τριακόσια ευρώ και τρία χρόνια αργότερα που είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση από εκείνη που ήταν, φτωχότερος, ίσως άνεργος, με τις τιμές στα ύψη και την αγοραστική του δυνατότητα στο μηδέν, ΕΝΩ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, όχι μόνο δεν έχει επιστροφή φόρου, αλλά πρέπει να πληρώσει ένα μάτσο φόρους, χαράτσια και γ@μησιάτικα αλλονών. Το αλλονών είναι βεβαιομένο από τη στιγμή που αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος, δεν συμμετείχε σε καμία κλοπή, δεν τα έφαγε μαζί, δεν είχε κρυφά έσοδα ούτε καταθέσεις σε τράπεζες εξωτερικού, δεν έχει τίποτα που να αποδεικνύει πως ενώ τρια χρόνια πριν δικαιούταν επιστροφή τώρα πρέπει να πληρώνει το δεκαπλάσιο!

Η μοναδικότητα του ανθρώπου και τα πεινασμένα φαντάσματα

γράφει ο Jacob Needleman - Χρόνος & Ψυχή (απόσπασμα)

Συζητούσα λοιπόν με αυτό το φίλο σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, υπό τη Βουδιστική έννοια. Μια από τις πιο συναρπαστικές εκφράσεις της Βουδιστικής αντίληψης για τον άνθρωπο, αφορά στη σπανιότητα του γεγονότος να γεννηθεί κανείς στον κόσμο με ανθρώπινη μορφή, σε αντίθεση με τις άλλες μορφές ύπαρξης που αναγνωρίζει ο Βουδισμός: ζώα, φυτά, "θεοί", "θεές", "άγγελοι", και δαίμονες όλων των ειδών.

Στον συμβολικό ρεαλισμό της Θιβετανικής παράδοσης, τα ανθρώπινα όντα καταλαμβάνουν ένα μοναδικά κεντρικό χώρο σε όλο το κοσμικό σύστημα, ακριβώς ανάμεσα στους "θεούς" (που πέφτουν θύματα υψηλότερων ψευδαισθήσεων) και στα πεινασμένα φαντάσματα και τους κατοίκους των κατώτερων κόσμων. Σε αυτό τον κεντρικό κοσμικό τόπο, ο οποίος εμπεριέχει όλες τις παρορμήσεις και δυνάμεις όλων των υπόλοιπων κόσμων, μόνο ο άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να εργαστεί εσωτερικά, ώστε να ξεφύγει από τη σαμσάρα, τον χωρίς τέλος κύκλο της ψευδαίσθησης και του πόνου.

Σιωπηλή Ποίηση: Το Κάλλος και οι υπαρξιακοί προβληματισμοί στην τέχνη (βασανίζομαι... λάθως)*

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ (Ελ. Τύπος) το Σάββατο 19/10/13.

Η πραγματική ουσία της τέχνης της εποχής μας είναι πολύ μακριά και πρέπει να αναζητηθεί στο περιθώριο.

Με τα λόγια αυτά, πριν από λίγους μήνες, απευθύνθηκε ένα κάλεσμα σε ζωγράφους από την Ισπανική πολιτιστική ομάδα "Αίρεση και Κάλλος" (Herejia y Belleza) που εδρεύει στο Πανεπιστήμιο της Μαδρίτης. Το αποτέλεσμα: η πρώτη διεθνής έκθεση νεοσυμβολιστικής ζωγραφικής που λαμβάνει χώρα στην Ευρώπη εδώ και τουλάχιστον εκατό χρόνια με γενικό τίτλο "Για το Κάλλος και το Πνεύμα στην Τέχνη". Η έκθεση διεξάγεται στο Κέντρο Τεχνών του Αυτόνομου Πανεπιστημίου Μαδρίτης με διάρκεια από την 31η Οκτωβρίου ως την 30η Νοεμβρίου.

Συμμετέχουν 29 ζωγράφοι με 37 πρωτότυπα έργα που καλύπτουν το φάσμα των εικαστικών τεχνών και με κεντρικές θεματικές ενότητες εκείνες που έξηψαν τη φαντασία των ξεχασμένων – στις μέρες μας – Συμβολιστών της Μπελ Επόκ: Η μοιραία γυναίκα, οι νυχτερινές διαδρομές, οι εσχατολογικοί προβληματισμοί, οι έκπτωτοι άγγελοι, οι καταραμένοι ποιητές και η μεταμόρφωση εκφράζονται εκ νέου μέσα από τα μάτια δημιουργών του 21^ου αιώνα. Η έκθεση πλαισιώνεται από μια σειρά ετήσιων εκδηλώσεων που διοργανώνει η Semana Gotica de Madrid (Γοτθική Εβδομάδα Μαδρίτης), με ομιλίες για την αισθητική και τη φιλοσοφία της τέχνης, όπως και θεατρικές και μουσικές παραστάσεις.

Η αληθινή επανάσταση

γράφει ο Κωνσταντίνος Προκοπίου

Αν και από μικρά παιδιά (μιλάω για μένα) ανατραφήκαμε σε ένα "γνήσιο θρησκευτικό περιβάλλον" και μολονότι ασχολούμαστε στο ιστολόγιο με θέματα της θρησκευτικής παράδοσης, από την δική μας σκοπιά, που δεν εντάσσεται σε θρησκείες θρησκευτικούς οργανισμούς, ή κάποιες ιδιαίτερες αντιλήψεις (όπως διαπιστώνει κάποιος από την ποικιλία των θεμάτων, που καλύπτουν τον Ορφισμό και την Ελληνική Φιλοσοφία, τον Βουδισμό, την Βεδάντα, τον Ταοϊσμό, τον Χριστιανισμό, την Μεταφυσική, κλπ...) κανείς δεν θα μπορούσε να μας κατηγορήσει ότι ονειροβατούμε σε μεταφυσικούς (και ίσως ανύπαρκτους) κόσμους κι είμαστε αποκομμένοι από τα "πράγματα της γης". Το αντίθετο συμβαίνει.

Πέρα από το "φυσιολογικό"...

γράφει η xristiana sophia

Σε στιγμές πολύ τραγικές, χρειάζεται μια γερή δόση αυθεντικού χιούμορ και τη διάθεση να ρισκάρεις τα πάντα!

Περίεργο και όμορφο μαζί, μου φαίνεται, το πως μπορούμε να έχουμε τόση όρεξη, τόσο πάθος, τόσο έρωτα, τόση διάθεση για αυθεντική δημιουργία, όταν όλα φαίνεται να γκρεμίζονται, ν’ αποσυντίθενται. Δυο εντελώς διαφορετικές και αντίθετες πραγματικότητες, που παλεύουν η μια με την άλλη να εκφραστούν.

Κι όμως, υπάρχει και ένας άλλος Εαυτός... ακίνητος, παρατηρητής, μετέχων μα και καθοδηγητής...

Η απελευθέρωση της ψυχής από το ψέμα της ύλης

Σε έναν κόσμο που μας τα έμαθε όλα με λάθος τρόπο, δεν θα μπορούσε να μην μας πει ψέματα για την καταγωγή της ψυχής και τον τρόπο απελευθέρωσής της από τον υλικό κόσμο. Ο τρόπος απεγκλωβισμού της ψυχής από τις επαναλαμβανόμενες ενσαρκώσεις γίνεται μόνο όταν πάψει η ψυχή να έχει μεγάλες προσκολλήσεις στην ύλη. Ναι μεν, η ψυχή όταν είναι εντός του υλικού σώματος έχει τις ανάγκες της ύλης, αλλά το σημαντικότερο όλων είναι ο τρόπος που πέρασε το Βίο της, το πόσο έντονα συναναστράφηκε με την ύλη και πόσες υλικές επιθυμίες "έσυρε" μαζί της κατά την αποχώρηση από ΤΟ σώμα.

Και η ψυχή κατά τον θάνατο αν φεύγει καθαρή, χωρίς να σέρνει μαζί της το παραμικρό από το σώμα, επειδή δεν διατηρούσε με την θέλησή της καθόλου σχέσεις με αυτό καθ' όλη την διάρκεια της ζωής, αλλά αντίθετα το απέφευγε και ήταν συγκεντρωμένη στον εαυτό της, επειδή αυτό μελετούσε και σε αυτό ασκούνταν πάντα, που σημαίνει ότι πάντα φιλοσοφούσε με τον σωστό τρόπο και ότι ασκούνταν για να πεθάνει αδιαμαρτύρητα, τότε κάνοντας αυτή την μελέτη και άσκηση θανάτου, φεύγει αμιγής και καθ' εαυτή πηγαίνοντας στο κόσμο των θεών.

Σωκράτης

H αρνησιπατρία ως καριέρα

γράφει ο Χρήστου Γιανναρά

H αρνησιπατρία έχει "νόημα", όταν έχει "νόημα" και η φιλοπατρία. Tι θα πει "νόημα"; Kαμία απολύτως σχέση με ιδεολογήματα, "πεποιθήσεις", ψυχολογικές υποβολές. Nόημα στη ζωή δίνουν οι στοχεύσεις, τα δημιουργικά κίνητρα, η αδιάκοπη αναμέτρηση με αιτία και σκοπό της ύπαρξης και της συνύπαρξης. Tελικά το "νόημα" μοιάζει συνώνυμο με την "ποιότητα" της ζωής.

Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να πεισθεί εμπειρικά (όχι με συλλογιστική αποδεικτική) ο άνθρωπος της καταναλωτικής κοινωνίας ότι η "ποιότητα ζωής" δεν μετριέται με το κατά κεφαλήν εισόδημα, αλλά με την κατά κεφαλήν καλλιέργεια. H "καλλιέργεια", στο σημερινό πολιτισμικό μας "παράδειγμα", είναι μάλλον μια έννοια χρηστική, ατομικής ωφέλειας ή ατομικής ευχαρίστησης. Δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει σαν δίαυλος για την πρόσβαση στο "νόημα" της πατρίδας, σαν συνάρτηση "ποιότητας" της ζωής. Mιλώντας επομένως για "φιλοπατρία" σήμερα, με δεδομένα και παγιωμένα τόσα ελλείμματα σε προσλαμβάνουσες παραστάσεις, είναι σαν να διεκτραγωδούμε μιαν ερωτική αποτυχία σε άνθρωπο παντελώς ανέραστο.

Η φιλοσοφία του Επίκτητου – Μια εναλλακτική στάση ζωής

γράφει η Δήμητρα Αθανασάκου, Ψυχολόγος Ψυχοθεραπεύτρια
Σημειώσεις από παρουσίαση που έγινε στο "γίγνεσθαι" την Ελληνική Εταιρεία Υπαρξιακής Ψυχολογίας, στα πλαίσια του Εργαστηρίου Υπαρξιακών Θεμάτων, τον Οκτώβριο του 2012

Ο Επίκτητος (50 – 138 μ.Χ.) ήταν Έλληνας στωϊκός φιλόσοφος που γεννήθηκε στην Ιεράπολη της της Φρυγίας. Ήταν δούλος και ζούσε στη Ρώμη, αλλά κάποια στιγμή κατάφερε - δεν ξέρουμε πώς - να ζει ελεύθερος. Έγινε φιλόσοφος και διώχθηκε από τη Ρώμη εξαιτίας σχετικού διατάγματος του Δομιτιανού. Πήγε μετά στη Νικόπολη της Ηπείρου, όπου ίδρυσε φιλοσοφική σχολή. Μεταξύ των μαθητών του συγκαταλέγεται ο ιστορικός Φλάβιος Αρριανός, ο πραγματικός καταγραφέας των φιλοσοφικών του απόψεων, καθώς ο ίδιος δεν άφησε κανένα σύγγραμμα (όπως και ο Σωκράτης!). Ήταν ανάπηρος από το ένα πόδι, δεν ξέρουμε όμως πώς ακριβώς το έπαθε, κάποιοι λένε ότι έτσι γεννήθηκε, άλλοι ότι του το έσπασε σκόπιμα ο κύριός του.

Τα κύρια σημεία που εστιάζει ο Επίκτητος είναι η ακεραιότητα, η αυτοδιαχείριση και η προσωπική ελευθερία, την οποία προωθεί με το να ζητάει στους μαθητές του την λεπτομερή εξέταση δύο κεντρικών ιδεών, την προαίρεση ελεύθερη εκλογή στάσης ζωής και τη σωστή χρήση των εντυπώσεων.

Πως να βελτιώσουμε την επικοινωνία με τους γύρω μας

γράφει η Νίκη Μυλωνά, ψυχολόγος

Η επικοινωνία είναι μία από τις σπουδαιότερες διαδικασίες στην οποία οι άνθρωποι αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους. Με τη στενή έννοια του όρου, η επικοινωνία είναι η διαδικασία κατά την οποία ένας πομπός Α (άνθρωπος, ομάδα) μεταβιβάζει πληροφορίες, σκέψεις, ιδέες, συναισθήματα και ενέργεια σε ένα δέκτη Β (άνθρωπο, ομάδα), με στόχο να ενεργήσει πάνω του με τρόπο ώστε να προκαλέσει σ’ αυτόν την εμφάνιση ιδεών, πράξεων, συναισθημάτων, ενέργειας και σε τελική ανάλυση να επηρεάσει την κατάσταση και τη συμπεριφορά του. Επομένως, δεν είναι μια απλή μεταβίβαση πληροφοριών ή νοημάτων αλλά πολύ περισσότερο μια διαδικασία επαφής, αλληλοκατανόησης και αλληλοεπηρεασμού μεταξύ ανθρώπων ή ομάδων.